geheimen

communie

Ik heb van mijn zesde tot mijn twaalfde levensjaar een geheim meegedragen. Ik had namelijk een doodzonde begaan en durfde dat zelfs niet aan mijn biechtvader te vertellen. Het gebeurde toen mijn ouders op vakantie gingen naar Lourdes samen met mijn twee grootmoeders en mijn oudere broer en zus. Ik had ook mee gemogen, maar bleef liever spelen met mijn jongere broer en zusjes. De zus van oma: tante Sis was niet katholiek. Toch stuurde ze braaf mij en mijn broertje op zondagmorgen, na een lekker ontbijtje, naar de heilige mis. Ik had net mijn eerste communie gedaan dus trots ging ik ter communie. Niet lang daarna realiseerde ik me dat ik had geleerd dat je nuchter moest zijn als je ter communie ging. Ik had een doodzonde begaan! Dat was duidelijk. Jaren heb ik dit feit als een zondares meegedragen. Het zal mij mede gevormd hebben, maar hoe weet ik niet. Uiteindelijk heb ik op een moment van grote angst het geheim aan mijn vader verteld. Hij zei dat het helemaal niet erg was en daarmee was het geheim voorbij.

ouders

Toen mijn ouders gingen scheiden (ik was toen 7) vond ik dit raar en schaamde ik mij hiervoor. Ik kende niemand anders met ook gescheiden ouders. Vriendinnetjes die bij mij kwamen spelen, mochten van mij niet blijven eten, want dan zou het uitkomen dat mijn vader helemaal niet van zijn werk thuiskwam. Ik heb dit volgens mij niet lang volgehouden en werd het snel bekend. Niet lang daarna volgde de ouders van het populairste meisje uit de klas en vond ik het niet zo raar meer..

vis

Ik paste toen mijn kleindochter nog klein was tijdens de zomervakantie soms op haar vis. Ik zette hem altijd op een mooie plek, gaf het beestje iedere dag wat te eten en als de zon fel scheen, zette ik een krant om de kom. Altijd zei mijn kleindochter nadat ze de vis had gebracht: “oma, als ‘ie dood gaat is het echt niet erg! Dan hoef je geen nieuwe te kopen, vissen worden niet zo oud.” En waar ik bang voor was gebeurde. Op een ochtend dreef de vis aan de oppervlakte. Ik wist wel wat mijn kleindochter gezegd had, maar wilde haar bij terugkomst niet teleurstellen. Ik heb mijn dochter gevraagd een nieuwe goudvis te kopen die op de hare leek. Bij terugkomst heeft ze niets gemerkt. Ik heb haar eens vol trots horen vertellen dat haar vis al meer dan zeven jaar oud was… Ik heb het nooit durven vertellen.

Oost-Berlijn

Ik kwam in Oost-Berlijn, de muur stond er nog. Wachtposten aan de grens, prikkeldraad en bewapende grenspolitie gaven een angstig gevoel. Een paar uur later bij vrienden een heel gezellig feestje. Mijn glaasje werd steeds volgeschonken en ik was te beleefd om krachtig af te slaan, dus dronken, erg dronken. Plotseling gebeurt er iets geks met me, ik verzin een incident met politie vlak over de grens: Ik begin hardop te liegen: “Loop ik in de Friedrichstrasse, zie ik twee grenspolities, loop ik naar ze toe en zeg: Goede middag heren. Wij lopen in de Friedrichstraat, kunt u mij zeggen naar welke Friedrich deze straat genoemd is? Friedrich Hebbel, Friedrich Engels, Friedrich Nietzsche, Friedrich der Grosse misschien? Agenten weten geen raad met de vraag; kijken naar elkaar, naar mij, naar links en rechts en dan kijkt een mij aan en zegt terwijl hij zijn hand uitsteekt: Laat uw paspoort zien!” Nu barsten de op het feest aanwezige Duitsers in lachen uit. Ik hoor zeggen: “O dat zijn de Saksische boeren, die willen hier nog wel dienst doen om ons gevangen te houden, die weten van niets Zo is het precies, wij hoeven je niets meer te vertellen!“ Ik kom een beetje bij zinnen en besef hoe absurd het is. Na vijf uur in dit onbekende land. Ikzelf met goede kleren, veel geld, vrijheid, zeker van mijn rechten in mijn eigen land waar de overheid fatsoenlijk is.. Dan ook nog eens met een dronken leugen, die kennelijk een schot in de roos was, precies blootleggen hoe het is in dit land dat als gevangenis beleefd wordt door zijn burgers. Ik schaamde mij plotseling over zoveel arrogantie. Ik durfde niet meer te zeggen dat mijn fantasie een inval was van een dronkenschap. Ik heb het ook later nooit verteld aan mijn vrienden in het toenmalige Oost-Berlijn. Ik hield het geheim.

paris

niet weten

Ik wil liever geen geheimen hebben, maar er is wel heeel veel wat andere mensen niet van mij weten…

vergiftigen

In iedere liefdesrelatie die ik heb gehad met iemand, kan ik niet anders dan iedere keer als ik diegene iets te drinken inschenk, stil staan bij het feit dat ik hem op dat moment zou kunnen vergiftigen. Ook al zou ik nooit van mijn leven zoiets willen doen, toch voel ik altijd meteen een schaamte voor die nare gedachte die blijkbaar in mij kan ontspringen.

idee-loos

In een wereld waar men continue van mij verlangt dat ik ideeën formuleer, ben ik idee-loos, blanco. Hoe lang kan ik dat nog geheim houden?

stickie

Mijn geheim is, dat ik nog regelmatig een stickie rook op mijn 62ste. Naaste familie weet het wel, maar ik zal het nooit in het openbaar doen, dus veel mensen weten het ook niet.

mijn geheim

Iets waar ik mij voor schaam,
over nadenk,
wat ik voor mij houd,
omdat de gedachten om mij heen,
willen dat ’t blijft,
in mij gekoesterd,
zonder dat ik weet,
dat mijn geheim,
zo geheim is,
dat ’t geheim,
mijn geheim is.

sorrie collega

Ik houd erg van informatie uitwisselen. Sommige mensen noemen dat roddelen, het is maar net hoe je ernaar kijkt. Ik wissel ook graag informatie uit over mezelf. Een open boek noemen ze dat. Maar nu zeg ik niks. Voor het allereerst houd ik mijn mond op slot. Waarom? Omdat ik niet de enige ben die van informatie uitwisselen houdt. Daar houd jij ook van collega. En van mijn geheim ga je smullen. Geloof mij maar. Mijn geheim maakt de lange dagen tussen de muffe jassen weer draaglijk. Je hebt immers weer iets om over te praten. Uitgepraat over studie, vakantieplannen? Dan biedt mijn geheim nog stof genoeg. Daarom zeg ik niks collega. Sorrie.

dagboek

“Hier bij dit gele papiertje zit mijn geheim.” Dit kwam ik tegen in een dagboek dat ik had op de basisschool. Onder het papier staat op wie ik toen verliefd was.

vragen

Waar denk je aan bij geheimen?
Heb je zelf geheimen?
Waarom zijn het geheimen?

blaadjes

Ik ben iemand kwijt. Maar mensen begrijpen vaak niet waarom, of hoe dat is. Als ik blaadjes van de bomen zie vallen denk ik daar soms aan. Alsof ik diegene weer als een blaadje naar beneden zie vallen, weg van mij.

eenzaamheid

Ik heb gedacht over een geheim. Eigenlijk heb ik er wel een paar, maar of dat interessant is weet ik niet. Door erover te denken realiseerde ik me dat geheimen soms een gevoel van enorme eenzaamheid met zich meebrengen. Geheimen kunnen me als het ware omarmen of in hun greep houden. Alsof ik van ergens anders naar de buitenwereld kijkt en luister. Ik ben benieuwd of andere mensen dat herkennen.

Alain Otjens

Alain Otjens

webdesigner en vormgever
website

werkte aan

verborgen gehouden werkelijkheid

Wetenschappers schatten dat 20-30 % van de mensen een groot geheim met zich meedraagt.

Met dit project ga ik op zoek naar die geheimen en dat wat we gemeen hebben zonder dat we het weten. Door middel van een online formulier nodig ik mensen uit hun geheim (anoniem) te verwoorden of verbeelden.

Anoniem een geheim delen? Vul het antwoordformulier online in.

Het project is hier te volgen.

Eind achttiende eeuw was er een overzichtelijk classificatiesysteem waarin alle dieren keurig werden onderverdeeld. En toen ineens werd het vogelbekdier ontdekt. Een dier dat eigenschappen heeft van zowel een zoogdier, reptiel als een vogel. Zo ben ik geen modeontwerper of cultuurwetenschapper, maar gebruik ik wel mijn ontwerp- en onderzoeksvaardigheden en begrijp ik door mijn afgeronde studies verschillende ’talen’ en werkvelden. En op die grens, van verschillende disciplines en manieren van denken, werk ik het liefst. Beschouwend, onderzoekend, schrijvend en ondernemend. Deze website geeft een idee van mijn werk en interesses. Kort CV: » meer

interactief netwerk

Vanuit bloeiplaats Beehive en in samenwerking met Vlam hebben Kieke Schaaper en ik het interactieve netwerk Mode Nieuw West opgezet. Dit netwerk bracht jonge ontwerpers, vakbekwame buurtbewoners en andere creatieven bij elkaar in stadsdeel Slotervaart. Het project ondersteunde de ontwerpers en creëerde werkervaringsplekken voor de creatieve bewoners uit Slotervaart.
een impressie

» meer

er zijn geen woorden voor

Kenmerken en het belang van de artistieke ervaring. MA scriptie 2011.

Omdat ik op de eerste rij zit moet ik soms mijn hoofd in mijn nek leggen om de boventitels te kunnen lezen en te begrijpen wat er op het podium gezongen wordt. Ondertussen laat ik mij meeslepen door de stem en de krachtige uitstraling van sopraan Cheryl Barker die de hoofdrol vertolkt in De zaak Makropulos, opgevoerd door de Nederlandse Opera. Het slot is prachtig: het menselijke, de wijsheid en de manier waarop over het leven, de dood en onsterfelijkheid wordt verteld. Er worden antwoorden gegeven op vragen die me niet onbekend zijn. Het brengt een gevoel van rust en kracht met zich mee, dat dergelijke thema’s op deze manier tot uiting worden gebracht, een nieuwe zienswijze maak ik me op dat moment eigen. Dit is een herinnering aan een kunstuiting waarvan ik er meerdere heb, of het nu gaat om een opera, een schilderij, dansvoorstelling, film of boek. In mijn empirisch onderzoek dat ik heb opgebouwd vanuit een theorie over de artistieke ervaring, ging op zoek naar kenmerken van de artistieke ervaring en de betekenis van een dergelijke ervaring voor het subject. Meer weten? mail@istaboszhard.nl

mail [@] istaboszhard.nl
Facebook
Linkedin

Merel de Haan

Merel de Haan

kunstenares en ontwerpster
website

« terug