geheimen

vis

Ik paste toen mijn kleindochter nog klein was tijdens de zomervakantie soms op haar vis. Ik zette hem altijd op een mooie plek, gaf het beestje iedere dag wat te eten en als de zon fel scheen, zette ik een krant om de kom. Altijd zei mijn kleindochter nadat ze de vis had gebracht: “oma, als ‘ie dood gaat is het echt niet erg! Dan hoef je geen nieuwe te kopen, vissen worden niet zo oud.” En waar ik bang voor was gebeurde. Op een ochtend dreef de vis aan de oppervlakte. Ik wist wel wat mijn kleindochter gezegd had, maar wilde haar bij terugkomst niet teleurstellen. Ik heb mijn dochter gevraagd een nieuwe goudvis te kopen die op de hare leek. Bij terugkomst heeft ze niets gemerkt. Ik heb haar eens vol trots horen vertellen dat haar vis al meer dan zeven jaar oud was… Ik heb het nooit durven vertellen.

« terug